بررسی تاثیر روش حرکت درمانی با محدودیت اجباری در بهبود کیفیت و عملکرد مهارتهای درون دستی کودکان مبتلا به فلج نیم تنه

خلاصه مقدمه: از دیدگاه نظری مطرح می شود که محدودیت درمانی می تواند بر عدم استفاده یادگیری شده سمت مبتلا دربیماران همی پلژی غلبه کند و پلاستی سیتی مغزی را جهت ارائه الگوی کارآمدتر فعال سازد    callautti&baron;,2003)). روش شناسی: این مطالعه یک مطالعه تک موردی) single-subject design) است که بر روی دو کودک با تشخیص خونریزی مغزی و فلج مغزی 9 و 10 ساله انجام شده است.اندام فوقانی سمت سالم در یک اسپلینت قابل برداشت  با جنس پلی پروپیلن برای 21 روز متوالی قرار داده شد.کودکان در یک برنامه درمانی فشرده در کلینیک و منزل به مدت 7 ساعت در روز شرکت کردند. ارزیابی های روزانه بر اساس کیفیت و عملکرد مهارتهای درون دستی  بر اساس 6 خرده آزمون در دست مبتلای کودکان انجام شد. تغییرات در 3 مرحله پیش از مداخله، مداخله و پس از مداخله (پیگیری) به کمک محاسباتc statistic مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها و بحث: اگرچه وجه تمایز این مطالعه با مطالعات گذشته بررسی میزان تاثیر روش محدودیت درمانی روی مهارتهای درون دستی بر اساس تقسیم بندی جدید در سال 2009 بود، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که این روش می تواند در بهبود کیفیت و عملکرد مهارتهای درون دستی کودکان همی پلژی خفیف موثر واقع شود (p<0.05; zscore >1.68).